Rechtshulp onder toevoeging: eerbaar en menselijk!

Voor mij ‘gewoon’ rechtshulp… een wereld van verschil voor een ander

Kort geleden kreeg ik een email, die me weer even met beide benen op de grond zette. Ik help regelmatig huurders in problemen: ze hebben een dagvaarding gekregen van de verhuurder, waarbij de huurachterstand gevorderd wordt én de huurovereenkomst wordt ontbonden. Resultaat zal zijn, dat ze met een grote geldschuld op straat staan. De verhuurder heeft vaak gelijk. Dus wat kan de rechtshulp van een advocaat dan nog doen? In 2014 kwam er een man bij mij, die ook zo’n dagvaarding had gekregen: hij had een forse huurachterstand en dreigde uit zijn woning gezet te worden. Hij had geen geld, was eigenlijk te laat met reageren, overmorgen zou de zitting al zijn. Hij had kort geleden een zware longontsteking en een hartaanval gehad, was lange tijd arbeidsongeschikt en vervolgens ontslagen, was aan de drugs geraakt en dronk teveel. Ik bood hem rechtshulp en ik heb direct gereageerd (‘verstek gezuiverd’, zoals dat in vakjargon heet) en ben met de verhuurder in gesprek gegaan. Uiteindelijk lukte het om met de verhuurder af te spreken, dat hij zijn huurachterstand in delen zou betalen en dat hij voor de rest hulp zou zoeken. Daarom heb ik voor deze man ook een bewindvoerder gezocht: dat is iemand die helpt bij schuldhulpverlening en schuldsanering. Van deze bewindvoerder kreeg ik kort geleden de volgende email, in reactie op de eigen bijdrage die ik in rekening had gebracht: “Ik heb beloofd dat je factuur betaald zal worden en dat gaat ook gebeuren. Cliënt is mede door jouw inzet gekomen waar hij nu is: hij heeft een dak boven zijn hoofd, hij zit in de WSNP, hij volgt een opleiding tot taxichauffeur én hij heeft werk….  Het kan verkeren… “   In 2015 belde er een andere man op, die kennelijk al een stap verder was in de procedure: ook hij had een forse huurachterstand en had een ontruimingsbevel ontvangen van de deurwaarder. Hij vertelde me dat hij niet eens een dagvaarding of vonnis had gekregen, dit kon toch zo niet? Natuurlijk belde hij op de spreekwoordelijke vrijdagmiddag, en moest hij de dinsdag daarna zijn huis ontruimd hebben. De man was radeloos. Hij kon toch niet op straat gezet worden, want hij zat in een rolstoel wegens zijn handicap. Waar moest hij heen? Ook hier heb ik direct gereageerd, dit keer door met de verhuurder af te spreken dat ik binnen een paar uur een verzetdagvaarding zou uitbrengen, in ruil voor het ‘uitstellen’ van de al geplande ontruiming. Zo gebeurde het. De procedure is verder gegaan, zonder dat deze man uit zijn huis hoefde. Een paar maanden later hoorde ik ineens niets meer van hem; hij bleek plotseling overleden te zijn. Zijn zoon was extra dankbaar, dat hij door mijn inzet zijn leven rustig had kunnen eindigen en op het laatste nippertje ‘gered’ was van een ontruiming.   Voor deze mensen bleek mijn ‘gewone’ rechtshulp een wereld van verschil te zijn. Dat maakt een mens toch weer nederig. En dus ben ik extra blij dat ik dat ‘gewone’ werk mag doen. Zeker als ik me weer besef, dat er nogal wat advocaten zijn die geen enkele toevoeging meer accepteren uit puur bedrijfseconomische overwegingen. Er zijn immers soms zaken van ‘hogere orde’!